Που βρίσκεσαι αγάπη μου,υπάρχει τελικά τόπος που να χώρεσες; Έχω ανάγκη να σε δω, νιώθω τόσο απαρηγόρητος αυτές τις μέρες και είναι τόσα πολλά που θέλω να στα πω.
Θέλω τα χέρια σου, αυτά τα λευκά σου χέρια, μόνο αυτά θα μπορούσαν να με παρηγορούν κάτι τέτοιες στιγμές.
Θυμάσαι που στο έλεγα συχνά και συ μου ΄γνεφες "δικά σου είναι αγόρι μου".
Σου ΄χω ΄γραψει εδώ και καιρό αυτό το γραμμα και ήθελα να στο στείλω μα δεν ήξερα τι διεύθυνση να γράψω επάνω του..
Ήθελα μόνο να σου πω τα νέα μου κορίτσι μου,
πλέον γυρνάω τα βράδια στο σπίτι από την δουλεία ότι και να κάνω όμως δεν τα καταφέρνω.. Είσαι πίσω από όλες τις κινήσεις μου, γελάω και νιώθω
πως είσαι συ, μιλάω και είναι λες και τα λες εσύ,αγαπάω και είναι όπως αγαπάς εσύ, καμιά φορά νομίζω ότι δεν είμαι εγώ αλλά εσύ, ναι μάτια μου εσύ..
Ξέρεις εδώ δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, οι άνθρωποι
παλεύουν ακόμα για δικαιοσύνη και αυτό που τους δίνουν είναι μόνο μια δήθεν ελεημοσύνη.
Καμιά φορά πάω και στα παιδιά, δεν λέμε πλέον τίποτα για σένα.Ξέρω ότι τους έχω κουράσει να τους μιλάω για σένα και με ΄χουν κουράσει και αυτοί, που ξέρω ότι δεν αντέχουν άλλο να τους λέω πως νιώθω.. Και έτσι δεν λέμε σπουδαία πράματα.
Αυτοί μου λεν να σε προδώσω αγάπη μου, ακούς;
Nα σε προδώσω, μα τι φίλοι είναι αυτού που θέλουν να προδώσω τα συναισθήματα μου;
Περνάω συχνά από το σπιτι μας,
ένα άλλο ζευγάρι μένει τώρα εκεί κι από τι έχω δει,
της αρέσουν κι εκείνης τα λουλούδια.
Είναι γεμάτος πάλι ο κήπος μας αγάπη μου, ακούς; Γεμάτος!
Είναι γεμάτος τριανταφυλλιές λίλιουμ, γλαβιόλες, υακίνθους, ελικόνια, και ένα σωρό άλλα. Έχουμε άνοιξη τώρα κι όλα είναι ολανθισμένα!
Ξέρω πως θα ξετρελαθείς γι αυτό στο λέω..
Που είσαι αγάπη μου μου λείπεις τόσο και φοβάμαι.
Τη ζωή που δεν την μοιράζομαι μαζί σου, δεν ξέρω πως να την λέω πια..έφυγες και την πήρες μαζί σου..
Η φυλακή της απουσίας σου..σκέφτηκα ένα όνομα μια ταμπέλα,ξέρω πως δεν σ αρέσουν έτσι το ΄κάνα για να σε πειράξω και για να προσδιορίσω και γω κάπου τον χώρο μου..
Πάντα ήθελες να σαι ελεύθερη και σε θαύμαζα γι αυτό, θυμάσαι πως κυνηγούσες τις πεταλούδες στη Σαμοθράκη και μου ΄λεγες πως "δε χρειάζεται να ζεις πάνω από μιαν αυγή αρκεί μόνο αυτή που ζούμε σήμερα.."
Να κι αυτές πόσο αθώα έρχονται να κάνουν μια βόλτα στον κόσμο μας και να φύγουν έτσι απλά..
Τις νύχτες λυγίζω μωρό μου και με καλεί συνέχεια αυτός
και να τον καλώ και ΄γω ξέρεις καμία φορά..
Είναι και που φοβάμαι να μην ερχόμαστε τελικά από το τίποτα και να πηγαίνουμε προς το τίποτα.
Να έρθω και να μην είσαι εκεί! Το φαντάζεσαι αγάπη μου;
Και ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και συ μαζί του αγάπη μου...
Γι αυτό θέλω να ξέρεις πως είμαι καλά και πως είμαι ακόμα ζωντανός..όσο είσαι ζωντανή και συ στην σκέψη μου..Νεκρή αγαπημένη..
