Παρόν αιώνιο το Μηδέν...
Παρόν αιώνιο το Μηδέν και απλώνει·
την ώρα ετούτη το Ένα ομιλεί
και στέκει αντίμαχο διαρκώς και συνενώνει
τη γέννηση και την καταστροφή.
Αναμετρά ο Έρωτας την πλάση
κι η Γης ανανογιέται τον σεισμό,
ριγούν κι από τον άνεμο τα δάση
και το όρος συλλογάται το Υψηλό.
Το Δύσκολο στοχάζεται η Κτίση
και τη φουρτούνα η στάλα το νερό
κι αφήνει το φιλί για να μιλήσει
το στόμα και να πει τον Λογισμό.
'Ενας Θεός θωρεί στο κάθε βλέμμα
και λόγοι είναι στα χείλη Του Εντολής
και με το αίμα Του γραμμένοι είναι στο αίμα
και να διαβάσεις πρέπει να μπορείς.
"Ώς και στον θάνατό σου θα νικήσεις,
αν τη Μεγάλη Αγάπη κοιμηθείς,
και θα γραφτείς, και θα γραφτείς, και δεν θα σβήσεις,
το Αχειροποίητον εντός σου αν θυμηθείς".
Λέξη τη λέξη γράφεται η Πίστη,
στίχο το στίχο εκφύεται η Ορμή,
το Έσχατον που απ' την Αρχή σού ορίστη -
το Πνεύμα που σαρκώνει το κορμί.
© Θεοδόσης Βολκώφ
